Тошкентга келгач, муолажаларнинг аксари бепул эканига қарамай қийналдик. Айрим эҳтиёжларни ўзимиз амалласак, гоҳида бошқалардан ёрдам кутишга мажбур эдик. Бизга шу ерда яшайдиган Артём исмли 35 ёшли йигит ёрдам қўлини чўзди. У танишимиз ҳам эмасди. Ўсимта ҳақида билганимизда «барибир чет элга бориб даволанамиз, бунинг учун эса пул керак бўлади», деб ёрдам берувчи одамлар излай бошладик. Артём биз билан алоқага чиқиб, ўзининг оиласи, болалари йўқлиги ва Амални моддий томондан қўллай олишини айтди. Дори-дармонми, нима керак бўлса, барини олиб берарди. Амалнинг туғилган кунига планшет, PlayStation’лар совға қилди. Шифохонадаги бошқа болаларга ҳам совға-саломлар олиб келарди, уни ҳамма биларди.
Бир ҳафтача аввал, Амалда ўсимта қайта чиққандан кейин у менга телефон қилди. Энди бизга ёрдам беролмаслигини айтиб, кечирим сўради. Бегона бўлишига қарамай, қилган яхшиликлари учун ундан бутун умр миннатдорман, барака топсин!
Шифокоримиз керак бўлса чет элдан врач чақиришларини айтди. Аммо она сифатида кўнглим хотиржам эмас. Агар қайсидир давлатга ўзимиз боришимизга тўғри келса, яна моддий ёрдамга муҳтож бўламиз. Тезроқ операция бўлсину, тузалсин. Болам азоблардан қутулсин, орзу-ниятларига етганини кўрайлик. У «катта бўлсам президент бўламан», дейди.