Менга кўп жиҳатдан омад кулиб боққан, деб айта оламан. Менда таълимга қизиқишни ота-онам уйғотган. Бувим — Совет Иттифоқи ва Ўзбекистонда хизмат кўрсатган инглиз тили ўқитувчиси бўлган, шу боис инглиз тилини 5 ёшимдан ўрганганман. Онам Самарқандда гид бўлиб ишлайди, бунинг шарофати билан болалигимдан сайёҳлар, жумладан, чет эл университетлари профессорлари, ҳатто Оксфорд университети профессорлари билан мулоқот қилиш имконига эга бўлдим. Айви Лигаси (
Ivy League) нима экани ва ассоциация университетлари қандай имкониятларни тақдим этиши ҳақида ҳам айнан улардан билиб олганман.
Бошланғич мактабда укам ва мени етарлича қаттиққўллик билан тарбиялашган, бироқ тахминан 5-синфдан менга муайян даражада эркинлик беришди ва нима билан шуғулланишни мустақил танлаш имконига эга бўлдим. Ота-онам менинг барча қизиқишларимни қўллаб-қувватлаган: гитара чалишни истайсанми — мана, ол, футбол ёки дзюдо билан шуғулланишни истайсанми — олға.